Kadim coğrafyalarda ayaklarının toprakla irtibatının kesilmediği çocukların hala masallara inandıklarını biliyoruz. İşte diline, rengine bakmaksızın hangi masala inanmışlarsa, biz o çocuklara gökten düşen üç elmadan biri olabilelim diye yoldayız. Bastıkları toprakların çoraklığını dudaklarında gördüğümüz çocukların diline damağına su olalım diye yoldayız!

Kalemin ve mürekkebin merhemine de inandık biz!

Bütün coğrafyalarda yaşanan tüm acıların farkındayız aslında. Soğuktan çatlamış ellerin tuttuğu kalemin bir meşaleden farkının olmadığını, öğrenilen her kelimenin cehaletin karanlığına bir mum olacağını görüyoruz biz. Birçok çocuk için sıradan olan şeylerin ihtiyacını duyanların yüzünde oluşturduğu o tebessümü tarif etmenin görmek kadar değerli olmadığını da biliyoruz. Bir ayakkabı, bir mont, bir çanta ya da bir kitabı bağrına basıp gülen gözlere şahit olmak, gözlerinize saldıracak damlalara da hazır olmanızı gerektirir. İşte biz çoğunlukla gülmek bazen de ağlamak için yoldayız.

Biliyoruz ki merhametli ellerin izleri bu küçücük çocukların beyinlerine işlendiğinde bir daha silinmeyecektir. Yapılabilecek bütün yanlışların merhametle doğruya, iyiye ve güzele çevrilebileceğinden şüphemiz olmadığı için yoldayız biz. Karanlığın aydınlıkla arasında perdeler varsa eğer o perdeleri çeken ellerden birinin de bizim elimiz olması gerektiği için; ruhun iyilikle kanatlanacağını ve sonsuzluğa kulaç atacağını bildiğimiz için çıktık yola.

Yolun merhemine inandık biz!

Herkesin bir yerlerde durmak, oralarda kalmak için uğraştığı şu dünyada, yolda olmanın, hikâyelere rastlamanın rastladığımız hikâyelerin kahramanlarına ışık olmanın vereceği huzur için yolda olma telaşı içerisindeyiz! Yol gittikçe sözümüz olsun yol gittikçe kahramanlarımızın sevinçlerinde kurulu bir otağımız olsun diye yürüyoruz biz.

Bilin istedik biz hep yoldayız.

Yolda olanlardan bir parçayız!